Çok geçtim bu gökyüzünden…

Bu yollarda çok yürüdüm,

Çok koştum,

Çok düştüm; dizlerimi kanattım.

Defalarca geç kaldım olmam gereken yere…

Defalarca da geç kalmam gereken yere erken gittim…

Sorgulamadan, yargılamadan, değiştirmeden, değiştirmeye çalışmadan çok insan sevdim ben; karanlığımı aydınlatan güneş yaptım üstelik onları.

Sonra gel zaman git zaman…

Bütün o kanayan dizlerim bana; karanlıkta kaldığımda bir ışığa ihtiyacımın olmadığını öğretti.

O gece dizlerimi sonsuza kadar kanatmak istedim, sırf unutmayayım diye; SENİN KENDİNDEN BAŞKA KİMSEYE İHTİYACIN YOK!

Zaman dilimleri kovaladıkça birbirini; alıştım;

Öylece saatlerce kalmaya,

Yalnızlığıma,

Ve hatta karanlık yanıma bile…

İnsanoğlu işte yarıda bıraktıklarını kucaklamadan aslında asla yol alamıyor, bir adım bile olsa.

Haydi, sende gel benimle…

Bu evrende birlikte uçalım; yaralarımızı öpelim, yarım kalanlarımıza sarılalım ve artık biz olalım.