Gündüz düşleri görür kimi insan…
Gündüz yanında olur gece kaybolur.
Ne olduğunu anlayamaz, bilemez de zaten ne olduğunu.
Yarın bir daha görmek umuduyla döner hayatına.
Yine görür…
Sonra yine akşam olur…
Ertesi gün yine görür…
Bu sefer gece görür, varlığına inanır ve gerçek olduğunu zanneder.
Bekler onu…
Saatlerce sıkılmadan bekler.
Sofralar kurar, içkiler hazırlar. Var o çünkü emin!
Sonra gün doğar.
Gece olur…
O an boğazına düğümlenir, bir şeyler ve konuşamaz.
Ama beklemeye devam eder…
Bile bile…
Renklerini kaybeder yavaşça…
Sonra sözlerini kaybeder,
Ve en son ruhunu….
O an bütün yıldırımlar beyninde çakar,
Çünkü dokunduğu “o kişi” değildir, farkına varır. Bu durumun farkında olmak her şeyden daha acıdır.
Gündüz düşleri böylece biter,
Bir kelam etmeden…
Bir sabah niyazında bulunmadan.
Düş gece görülür,
Gündüz düşü daima fahişeye yakışır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder