Neyi, nereden, nasıl diye sorular sorduğum bu balkonda; o dönemlerime göre biraz daha dingin, biraz daha kendini bir yola koymuş, biraz daha bazı konularda hırslanırken kalanında oluruna bırakmış bir “ben” var.

Zamanın geçme endişesine rağmen, içimde kaybetmemek uğruna direndiğim o çocukluk için biraz daha fazla direnmem gerektiğini anladım; hiç bir şey bıraktığım gibi değil… bu evdeki çocuğu da diri tutmam lazımmış o hengamede.

Bireysel direklik uğruna çıktığım bu serüvende, rahatlıkla gözlemleyebildim bu kez neleri doğru yapmışım, neleri eksik, neleri fazla…

Bundan sonra bir şeyler değişir mi?

Zannetmiyorum.

Geçmişimden, geçmiş sancılarımdan geleceğime, gelecek kaygılarıma yaptığım bu yolculukta, yol arkadaşım dolunay olacak bu gece…

Yüzüme yüzüme daimi esen rüzgarı, sırtımda hissedeceğim günlere inancım bir kez daha arttı.

Teşekkürler Evren,

teşekkürler Ana…